Τα Κινηματογραφικά Δοκίμια του Αστικού Μέλλοντος παρουσιάζουν εννέα μικρού μήκους «αρχιτεκτονικές ταινίες-δοκίμια» που έχουν για θέμα τους το μέλλον της αρχιτεκτονικής μορφής και της πόλης. Επινόηση του Γερμανού καλλιτέχνη και σκηνοθέτη Hans Richter, ο όρος «ταινία-δοκίμιο» περιγράφει ένα προσωπικό, υπαινικτικό και ιδιοσυγκρασιακό είδος κινηματογράφου, μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει θεωρητικοποιηθεί, η ταινία-δοκίμιο έχει μια μακρά ιστορία ως «μορφή που σκέφτεται και σκέψη που διαμορφώνει», κατά τον Γάλλο σκηνοθέτη και δοκιμιογράφο Jean-Luc Godard. Συνδυάζοντας τον ψηφιακό κινηματογράφο με την αρχιτεκτονική πρόταση, τα κινηματογραφικά δοκίμια που παρουσιάζονται γεφυρώνουν τη θεωρία με την πράξη και το σχεδιασμό με το σχολιασμό. Εισάγοντας τη διάσταση του χρόνου και την ενσυναίσθηση, οι ταινίες είναι σε θέση να ξεκλειδώσουν το αφηγηματικό, πολιτικό και φιλοσοφικό υποσυνείδητο της παγκόσμιας πόλης του αύριο, προτείνοντας εναλλακτικά σενάρια για το εγγύς μέλλον.

Οι ταινίες είναι «σχεδιασμένες» από τους φοιτητές του Unit24, στην Bartlett School of Architecture του University College London. Πρόκειται για ένα ερευνητικό εργαστήριο, το οποίο αξιοποιεί τις πρόσφατες εξελίξεις στην ψηφιακή τεχνολογία, που έχουν φέρει τους κλάδους του κινηματογράφου και της αρχιτεκτονικής πιο κοντά από ποτέ άλλοτε.

Οι ταινίες, επιλεγμένες από την Πηνελόπη Χαραλαμπίδου, οργανώνονται σε τρεις υποκατηγορίες:

Πόλεις του αύριο: Finbar Fallon, Subterranean Singapore (Υπόγεια Σιγκαπούρη), 2016· Kairo Baden-Powell, Fictional Constructs (Μυθοπλαστικές κατασκευές), 2014· Azizul Hoque, Whalemart City, 2016.
Κτίρια του αύριο: TJ Brook Lin, An Anatomical Embassy (Ανατομική Πρεσβεία), 2016· Αγγελική Βασιλείου, Weaving the Ineffable (Υφαίνοντας το ανέκφραστο), 2015· Emir Tigrel, Vestigial Landscapes (Εκλιπόντα Τοπία), 2015.
Τοπία του αύριο: Nico Czyz, Long Now Foundation, 2016· Στέφανος Λεβίδης, The Embassy of the Displaced (Πρεσβεία των εκτοπισμένων), 2016· Ed Mascarenhas, Barbecana, 2014.